Het muziekjaar 2014 anders bekeken (deel 3)

Deel drie van het ‘muziekjaar 2014 op andere manier’ belicht opnieuw een aantal juweeltjes dat   niet gemist mag worden. Volledig zijn is lastig en zeker pretenderen dat je niets gemist hebt dat de moeite van het horen waard was. Er wordt wereldwijd zo verschrikkelijk veel muziek gemaakt en vastgelegd dat het onmogelijk is om alles te horen. Daar is simpelweg de tijd al te kort voor. Dus dat er nog nagekomen pareltjes zullen zijn die dit jaar zijn uitgekomen is onvermijdbaar. Alleen al de lijstjes van collega recensenten, bloggers, critici, schrijvers en hitlijsten zullen nieuwe aanwinsten opleveren of een ‘o ja momentje’ veroorzaken. Hierbij mijn derde verzameling in alfabetische volgorde van titel. Nu de “O” t/m de “Z”.

Gregory Page “One Way Journey Home”
Origineel is Gregory Page al jaren met zijn muziek die regelrecht uit de jaren ’30/’40 lijkt te komen. Met “One Way Journey Home” voegt hij invloeden uit Schotland & Ierland toe en vreemd genoeg lijkt hij nu wel opgepakt te worden door veel media.
Zelf is Gregory Page nog niet in de die regio geweest. Maar de reden om daar naartoe te gaan is er nu wel voor hem. Aan de kwaliteit van het album valt weer niets af te dingen!

Zaz “Paris (Limited Edition CD+DVD)”
Het Franse talent Zaz maakt met “Paris” een homage aan een stad die velen na aan het hart ligt. Maar ook als je niets met die wereldstad hebt is “Paris” gewoon een heel fijn nieuw album van dit talent.

Luluc “Passerby”
Soms zit je al een tijdje te hopen op een nieuw album van een band/groep. Soms ontdek je een  album laat en ben je niet bewust van het feit dat het een eerste album is waar al lang een opvolger van verwacht wordt. Zo verging het mij met Luluc. Pas in 2012 ontdekte ik “Dear Hamlyn”. Toen “Passerby” mij ter ore kwam waren er maar twee jaar verstreken voor mij. Maar de early adapters hadden er al vier jaar meer opzitten.

Prince “Plectrumelectrum (with 3RDEYEGIRL)”
Twee albums in één keer uitbrengen is natuurlijk echt wat voor Prince. Toch heb ik gekozen voor zijn album met 3RDEYEGIRL. Daar zit onverwacht veel pit in met de dames op gitaar. Ooit mocht ik nog één van die dames de hand schudden na haar wervelende optreden in het Bluescafé in Apeldoorn. Voor mij een geweldige terugkeer van de nooit weggeweest zijnde Prince.

Leonard Cohen “Popular Problems”
De man die bij wijze van spreken een bereik heeft van zeg maar een noot of drie en deze in zoveel verschillende volgordes kan zingen met teksten gelardeerd, zodat je niet langs hem heen kan. Wat heerlijk dat hij tegenwoordig op zijn hogere leeftijd zo actief is. Ook het volledige concert in Dublin is niet te versmaden. En dan daarbij een zoon die in zijn voetsporen lijkt te glippen!

Blaudzun “Promises of No Man’s Land”
Waarom zie ik maar weinig jaarlijstjes waar Blaudzun een plaatsje heeft gekregen? Geheel ten  onrechte wat mij betreft. Want “Promises of No Man’s Land” is gewoon opnieuw een geweldige  plaat geworden!

Richard van Bergen “Rootbag”
Gelukkig wist Richard van Bergen zijn verdriet opzij te zetten dit jaar en liet hij zich overtuigen dat wat hij met een van zijn maatjes had opgenomen te goed was om op de plank te laten liggen. Nu kan de wereld van blues-liefhebbers genieten van het ruwe werkstuk “Rootbag” dat ook Dick Wagensveld eer aan doet!

Kaipa “Sattyg”
Als er een band is die bijna geheel in het schemergebied van de progrock opereert en alleen maar top-platen heeft gemaakt dan is dat toch zeker Kaipa wel. Ook het nieuwe album “Sattyg” is van een uitmuntende schoonheid en niet in de laatste plaats door de combinatie van een mannen- en een damesstem.
Ik zou gerust durven zeggen: verplichte kost voor een progrock liefhebber!

Colleen Rennison “See The Sky About the Rain”
Hoesjes van albums zijn er om je de sfeer van het album te vertellen of je wat over de muziek te laten weten. Toen ik het album “See The Sky About the Rain” gezien had dacht ik een lieflijke (alt)country stem te gaan horen. Maar Colleen Rennison is uit een heel ander hout gesneden. Wel fijne Americana muziek maar gebracht met een soulstem waar je “u” tegen zegt.

Maggie Björklund “Shaken”
Met “Shaken” maakte Maggie Björklund op mij een verpletterende indruk toen ik deze stond te luisteren in de platenzaak in Breda waar ik al jaren niet meer geweest was. Ik had nog gevraagd: “Wat moet ik verwachten?” Het antwoord was niet van dien aard dat ik verwacht had een briljantje vast te hebben. Er komt tegenwoordig heel wat fraais uit The Nordics zoals we Scandinavië ook wel noemen. Beetje singer-songwriter, beetje Portishead en een flink scheut eigenzinnigheid.

Lucky Peterson “Son Of A Bluesman”
Als zoon van een beroemdheid heb je het maar moeilijk denk ik. Lucky Peterson heeft met “Son Of A Bluesman” een album gemaakt dat er mag staan en waarin hij die erfgenaam omarmt. Blues gemengd met veel soul is een heerlijke cocktail.

John Fullbright “Songs”
De ster van John Fullbright stijgt snel. Met een Grammy nominatie op zak bracht hij “Songs” uit,  een niet geïnspireerde titel voor een prachtig album.
Dachten velen dat hij veel aandacht zou trekken en grote zalen zou vullen bij de nominatie, in de praktijk pakte dat anders uit. De kleine man bleef klein en zo konden we ook op kleine podia nog blijven genieten van John Fullbright. Dat zal mogelijk met de stijl te maken hebben maar ook door de aandacht die hij helaas niet kreeg in de media.

Curtis Harding “Soul Power”
De laatste dagen las ik over Curtis Harding in andere media dat hij vergeleken werd met Terence Trent D’Arby. Daar werd ook de hoop uitgesproken dat hij dan wel aan zijn stijl moet blijven vasthouden en in evenwicht blijven van het succes dat hem met “Soul Power” ten deelvalt, om niet ook een tijd in de vergetelheid te verdwijnen.

Aldous Harding “Aldous Harding”
Zelfs terwijl ik bezig was met mijn jaaroverzicht kwam ik er al achter dat ik een album vergeten  was te vermelden in het eerste deel. Ik schreef over Curtis Harding en besefte dat Aldous Harding nog ontbrak! Deze wil ik jullie niet onthouden. De van down-under afkomstige Aldous Harding mag een ontdekking genoemd worden. Gelukkig zijn er platenmaatschappijen in Nederland met een fijne neus voor kwaliteit. Ik denk dat we van de singer-songwriter die tegen de Americana en folk aan schuurt met haar stijl in 2015 nog veel meer gaan horen.

John Hiatt “Terms Of My Surrender (CD+DVD)”
Ooit kwam de carrière van John Hiatt maar moeizaam op gang. Hij startte als liedjesschrijver voor anderen. Zijn eerste platen kregen nauwelijks aandacht. Met zijn “Bring The Family” nam hij de touwtjes stevig zelf in handen en financierde zijn album zelf. Het succes en de erkenning die hij daarna kreeg is inmiddels algemeen bekend. Met “Terms Of My Surrender” rijgt Hiatt een nieuwe parel aan zijn prachtige oeuvre.

Ginman/Eivor “The Color of Dark (gesigneerd)”
Dat Eivor vorig jaar tot mijn ontdekking gerekend mag worden is bekend. Het heeft er zelfs toe  geleid dat ze dit jaar twee optredens in Nederland zou geven. Eén op “mijn podium” Roepaen en één in Amsterdam in Bitterzoet. Door ziekte geveld werd het alleen Amsterdam maar in het  voorjaar zal ze alsnog in Ottersum staan en dan met een nieuw album “Bridges” onder de arm!
Dit jaar maakte ze samen Lennart Ginman een album dat alleen in Denemarken is uitgebracht. Dat laatste is totaal onterecht want “The Color of Dark” bevat liedjes die Ginman speciaal met de stem van Eivor in zijn hoofd schreef en het resultaat is echt waanzinnig mooi geworden! Een echte aanrader voor wie ook over de grenzen plaatjes koopt.

Chip Taylor “The Little Prayers Trilogy (First Edition With Lucinda Williams)”
Al sinds de jaren zestig schrijft Chip Taylor liedjes en voert ze zelf uit maar de grote hits scoren  zijn liedjes als ze in handen van anderen komen. Dat Taylor daar wel bij vaart steekt hij niet onder stoelen of banken. Bovendien financiert het zijn plezier in muziekmaken zoals hij dat zelf wil.
Taylor heeft met deze “The Little Prayers Trilogy” misschien wel zijn mooiste en meest ingetogen album ooit gemaakt. De liedjes die hij zingt worden bijgepreveld door Taylor en de instrumentatie is vaak heel klein gehouden. Op twee composities zingt Lucinda Williams mee maar om reden van de rechten zal dat bij de tweede uitgave anders zijn. Natuurlijk zijn de liedjes waar Taylor wordt bijgestaan door een vrouwenstem extra lekker. Maar het is niet alleen Williams die meezingt op zijn liedjes.

Linda Perhacs “The Soul of All Natural Things”
Geluiden van Linda Perhacs zijn bijzonder. Na een zo lange stilte van meer dan veertig jaar ineens komen met een opvolger die ook nog eens zo’n kwaliteit herbergt is bijzonder. Wie had dat ooit gedacht. “The Soul of All Natural Things” is folkmuziek van de bovenste plank en kan wedijveren met haar debuut uit de jaren zeventig.

Spoon “They Want My Soul”
Het album van Spoon heeft een bijzondere status in mijn collectie van dit jaar. Ik grijp snel naar dit album om weer eens te draaien. “They Want My Soul” heeft iets dat niet goed te duiden is wat het album steeds opnieuw doet opzetten. Pop/rock van een bijzonder krachtige gestileerdheid.

Antony and the Johnsons “Turning (DVD Plus Soundtrack CD with Bonus Tracks)”
Een nieuw album van Antony and the Johnsons laat nog even op zich wachten, maar het live album “Turning” als tussendoortje aanduiden doet het album te weinig eer aan. De uitvoeringen met orkest zijn werkelijk fantastisch. De meegeleverde film is bijzonder en is het waard om in ieder geval éénmaal te zien. Toch geef ik de voorkeur aan de soundtrack!

Thus:Owls “Turning Rocks”
Het bandje Thus:Owls maakt even bijzondere muziek als de naam doet vermoeden. Lekker indie-rock / pop van het ingetogen genre. Ooit zag ik ze live en raakte daardoor verslingerd aan de muziek van deze band. Daarbuiten opereert de band vooral in de onbekendheid.

Lana Del Rey “Ultraviolence (Deluxe Edition)”
Veel sceptische popliefhebbers vroegen zich lange tijd af of deze Lana Del Rey wel écht is. Maar met “Ultraviolence” bewijst ze dat we haar niet links mogen laten liggen. Met een zware damesstem gezegend maakt Del Rey opnieuw indruk.

Gérard Manset “Un Oiseau S’est Posé (2CD Edition)”
Of Gérard Manset er blij mee is dat ik hem uit de hoek van vergetelheid haal is maar zeer de vraag. Deze Franse rocker doet al decennia lang met succes moeite uit de schijnwerpers te blijven van de media en geen live optredens te doen. Toch is dit album “Un Oiseau S’est Posé” een machtige staalkaart van zijn oeuvre geworden. Niet alleen omdat er anderen aan meewerkten. Nee, de songs van Manset zelf mogen er zijn!

Vandenberg’s Moonkings “Vandenberg’s Moonkings (Limited Edition)”
Gitarist Adje van den Berg is nog altijd uit een fijn gitaar-hout gesneden. Met zijn nieuwste band Moonkings maakte hij dit jaar een album voor heerlijke gitaarknallers!

Matt Andersen “Weigthless”
Anders dan de titel doet vermoeden maakte Matt Andersen met zijn nieuwste album “Weightless” een album van gewicht. Andersen schuift steeds meer op richting Bruce Springsteen zonder daar een afgeleide van te zijn. Maar de kracht van de liedjes en de voordracht van Andersen mogen wel vergeleken worden met Springsteen.

Elliott BROOD “Work And Love (2CD Edition) (gesigneerd)”
Naast een verpletterend goed optreden in Roepaen maakte de band Elliott BROOD een heel goed album. Live waren de liedjes met toevoeging van pedal steel gitaar. Op het album klinkt de band als vanouds goed.

Morrissey “World Peace Is None Of Your Business (Deluxe 2CD Edition)”
Het nieuwste album van Morrissey mag niet afgedaan worden als gewoon weer een album van deze voormalige voorman the Smiths. Nee, “World Peace Is None Of Your Business” is een van zijn betere!