Wie naar de albums van The Sad Flowers uit België luistert, hoort een mengeling van progrock / hardrock / heavy metal en gothic en naar eigen zeggen van de band tevens nog wat new wave. Het is dan ook heel helder dat deze band niet in één hokje te vangen is. Is dat erg? Neen, juist niet! Dat maakt luisteren naar de muziek van The Sad Flowers tot een feestje.
Een CD meer dan eens draaien zorgt voor steeds weer nieuwe dimensies, die je gaat ontdekken. Wat opvalt is dat het duo garant staat voor een grote dosis vakmanschap.
Jammer genoeg leerde ik de band van Jan Ooms en Jany Claeskens pas onlangs kennen. Ze debuteerden in 2017 met een titelloos album en in 2019 zag “Desolation” reeds het levenslicht. Volgend jaar viert de band zelfs haar tienjarig jubileum. Al die tijd bleef The Sad Flowers onder de radar voor velen. Bij eerste beluistering vallen namen in als Within Tempatation, Metallica, Rammstein, maar het is allemaal niet wat dit duo brengt. De mengeling van stijlen is spannend. Op beide albums horen we één nummer in het Duits gezongen wat een van de links weer onderschrijft.
De kenmerkende zang van Ooms, die gezegend is met een stem die de lage regionen van de toonladder met gemak weet te raken, staat als een spreekwoordelijk huis op de rijk gevulde instrumentatie van het duo. Het is bijna niet nodig te vermelden dat beide muzikanten multi-instrumentalisten genoemd kunnen worden. De muziekstijl roept dan wel de bovengenoemde referenties op maar is nergens van het uitbundig en schreeuwerige karakter. De onderhoudende songs kunnen met een beetje gemak menig avondje heerlijk vullen zonder dat ze ergens een te heftige snaar raken. The Sad Flowers kleuren een heerlijk palet van mijn rockende muziek, waarbij het tempo niet te hoog wordt en de uithalen nergens een hard en snel niveau halen. Toch is de verscheidenheid dermate groot dat de muziek de nodige afwisseling en diepgang biedt. Kiezen tussen het eerste en tweede album van de band is lastig. Een heel lichte voorkeur gaat uit naar “Desolation”, wellicht omdat het bandgeluid daar meer gegroeid is naar een fijne harmonie.
Wat zouden de heren in petto hebben voor het tienjarige bestaan?
Joost's Muziek Wordpress blog 