(GENIETEN!) Sleepwater “sunwritten”

Het tweede album van Sleepwater is “sunwritten” gedoopt en opent met geluiden, die je doen denken aan een vroege ochtend in de zomer, als iedereen nog slaapt. Kleine straatjes in een klein stadje met wat bomen in de straat, die loom staan te wachten op de geseling van de zonnestralen.
De huizen zijn wit en okergeel gekleurd van de opkomende zon. De eerste mensen rommelen wat op straat en roepen wat tegen elkaar. De eerste trompetklanken vullen de straten, terwijl iemand als antwoord op een niet verstaanbare vraag tweemaal “sunwritten” roept . De startende eerste maten zijn ingezet van het openingsnummer ‘A Room Full of Sparrows’. De toon is gezet, de sfeer getekend. Sleepwater pakt meteen uit met een liedje dat blijft hangen. Na een paar keer luisteren, betrap ik me er ’s morgens op dat ik onder de douche zomaar het refrein zing.
Sleepwater levert met dit album een volwassen album af, dat makkelijk de concurrentie aan kan met gevestigde namen. Het album balanceert in de het gebied tussen Americana, roots(rock) en popmuziek. Een gebied dat aanvoelt als een warm bad voor songschrijver en zanger Ad Opstals. Opstals tekent voor alle elf composities, zingt en speelt gitaar. Hij heeft de muzikale invulling met zijn drie kompanen neergezet in The Chalk Mill Road Studios.
Wil Opstals is verantwoordelijk voor de bas en gitaar, Ernst van Nieuwburg speelt bas, gitaar en keyboards, Martin de Ruijter tikt de drums en percussie. De handtekening van de mix van Sebastiaan van Bijlevelt (Okieson) is duidelijk hoorbaar. Van Bijlevelt is tevens verantwoordelijk voor een aantal subtiele muzikale toevoegingen, die luisteren als het snufje zout, peper of andere specerij in een gerecht. De stemmen van Opstals en van Bijlevelt liggen toevallig dicht bij elkaar.
Dat Opstals je weet te raken met regeltjes in zijn teksten, bewijst hij maar weer met het zinnetje “….laying lazy in the sun…” uit het tweede nummer van het album: ‘The Shadow of a Smile’. Het nummer heeft een lekker tempo en fraaie open elektrische gitaarklanken. Het refrein, nog zo’n mooi zinnetje: “Who’s Gonna Keep Her Star From Shining”, roept op tot meezingen.
Bij ‘She Dances The Wire’ is de beurt aan drummer Martin de Ruijter met een paar rake klappen te openen. Het nummer gaat over een nieuwe liefde, die het verleden met littekens achter zich wil laten. De zon tegemoet in een nieuw leven betekent tot balanceren op een draadje, blijkbaar.
Bij een van mijn luisterbeurten werd ik enorm getroffen door het zevende nummer, ‘She’s Gone’, toen ik net in een enorme regenbui in de auto zat en het album draaide. Tegen het einde van het nummer reed ik weer in opgeklaard gebied.
Toen de stilte intrad vroeg ik me af: wat was de inspiratie voor dit aangrijpende nummer/lied? Ik was in ieder geval geraakt!
In ‘Never Sense Your Sun And Shade’ voel je de beklemming van liefde, als het bezit wordt verpakt in een liedje, dat naast een diepgravende tekst verzorgd is met een fraai koortje, dat het refrein vult. Hier horen we hoe de stemmen van de broers Opstals kleuren bij die van de andere bandleden.
De teksten van Ad Opstals gaan werkelijk ergens over, al blijken ze bij navraag nooit precies aan één gebeurtenis te koppelen. De teksten evolueren door de tijd en groeien uit naar iets dat wel een oorsprong heeft, maar als een organische substantie andere elementen heeft geabsorbeerd.
Om een oordeel te vellen over dit album, heb ik de eindversie meermalen in de auto gedraaid en thuis op de installatie. Ik kan maar één conclusie trekken: “Wat is het mooi geworden.”. Ik heb een deel van het wordingsproces mee mogen maken, daarover later nog eens wat meer. “sunwritten” is genieten!

Luister tracks van dit album hier.